Aanmelden

Blogs

29 september 2022

Nachtbevallingen...het blijft magisch....

Nachtbevallingen... Het blijft iets magisch... Gebeld worden voor verloskundige hulp. Dezelfde gedachten flitsen door mijn hoofd als de telefoon gaat: o, niet nu: ik ben moe en wil slapen; kan ik niet beter een baan overdag gaan nemen? Ik zeg mijn warme dekbed gedag om mijn koude kleren aan te trekken. En dan gebeurd iedere keer weer hetzelfde...vanaf het eerste moment dat ik mijn zwangere zie is mijn zelfmedelijden volledig omgezet in actie; willen zorgen voor deze sterke vrouw. Ze kijkt samen met haar partner me hoopvol aan. We hebben haar wensen uitgebreid tijdens de zwangerschap besproken en zal de bevalling ook nu zo gaan verlopen? Niemand weet het. Ik begeleid haar door de weeen, geef advies, verzorg haar en werk samen met de kraamverzorgster om alles goed te laten verlopen. En dan wordt er thuis, diep in de nacht, een prachtig mensje geboren. Overal is er stilte, behalve het prachtige nieuwe leven die geen weet heeft van dag of nacht en flink huilt om vervolgens te willen drinken aan de borst. Ouders kijken me vol tevredenheid aan en zijn begonnen aan het meest intense moment van hun leven. De grootste opluchting en mijn eigen gedachten komen terug wanneer ik de voordeur dichttrek en mijn verlosspullen in de auto zet. Ik zie de donkere zwarte lucht met de sterren boven me. De straat is stil. Ik voel opluchting en een intense rijkdom. Dat de hele bevalling veilig en goed is verlopen, dat is mijn verantwoordelijkheid. En ik bedenk me: hoe koud ook de dagen gaan worden in de komende winter: ik ben gezegend met het mooiste beroep van de wereld. Ik ga lekker slapen....

LEES VERDER
3 oktober 2022

Ik ben weer bevallen...

Ik ben vannacht weer bevallen.....ja echt, heb de weeën weer gevoeld. Wat ik zo stom vond aan mijn eigen moeder om op iedere verjaardag te horen hoe zij (járen geleden....) bevallen was van mij....... Maar hoe stommer is het dan als ik aan mijn eigen dochter van 10 jaar precies hetzelfde doe? Hoe prachtig het was toen zij 10 jaar geleden thuis geboren werd. Hoe onze huisvriend snel maar discreet de deur werd uitgezet omdat mijn man mijn hints dat ik buikpijn had net oppikte. Dat ik mijn collega verloskundige totaal niet serieus nam omdat ze direct bij binnenkomst zei dat ik al persdrang had(doe normaal, ik ben net bezig...). Maar hoe vrij snel daarna mijn meisje op mijn borst werd gelegd. En hoe ik haar ieder jaar vertel dat ze daar op die plek altijd zal blijven en nooit weg gaat... in mijn hart. Maar wat er zo bijzonder aan is...dat ik als moeder en verloskundige zijnde dus besef door de verhalen van mijn moeder en mijn eigen 'jaarlijke bevalling' dat de geboorte van een nieuw leven veel meer impact heeft op het leven van een vrouw dan we eigenlijk beseffen. En dus hoe belangrijk het is om als verloskundige te beseffen dat je vrouwen een enorme mooie gebeurtenis kan laten ervaren waar ze hun hele leven trots op terug kijken. Hét moment waarop vrouwen zélf moeten presteren, alle controle moeten loslaten, totale kwetsbaarheid tonen, overlevingsdrang ervaren en de meest extreme vorm van opluchting ervaren als er babygehuil klinkt. Ik ga het gewoon doen. Mijn dochter moet er gewoon ook aan geloven. Vanmiddag uit school...krijgt ze weer het hele verhaal te horen. Dan maar een stomme moeder....later zal ze het begrijpen....eerder geen taart.

LEES VERDER
18 november 2021

Onzekerheid-weg ermee!

‘Dit kan ik vast niet zo goed als een ander’, ‘zitten ze wel op mij te wachten?’ of ‘als ik maar het maar niet verpruts’. Als jij in elkaar zit zoals de meeste mensen, dan herken je dit soort gedachten. Alsof een soort stemmetje in je hoofd begint te praten als je iets voor het eerst doet, bijvoorbeeld. Of wanneer je naar een feestje moet waar je niet veel anderen kent. Een stemmetje dat je lijkt te waarschuwen: ‘let nou maar op, het zou kunnen tegenvallen!’ Een oproep tot onzekerheid, dus. Stemmetje Ikzelf ken dit stemmetje in elk geval maar al te goed. Of het nou gaat over mijn werk als psycholoog, over mijn speeches als trouwambtenaar of over mijn opvoedkundig inzicht als moeder, ik hoor kritische woorden in mijn hoofd die allemaal neerkomen op: ‘denk maar niet dat iets zo maar goed genoeg is!’. Het gevolg van die onzekere gedachten is dat ik de neiging heb een tandje extra energie te geven, in de hoop dat de buitenwereld dan wel tevreden zal zijn. Je wordt geboetseerd Terwijl: geen mens wordt met onzekerheid geboren, maar met vertrouwen, als een ongeboetseerd stukje klei. Een baby wil zich graag vol overgave hechten, die denkt niet: laat maar, ik ben de moeite toch niet waard. En kijk maar eens naar kleine hummels die vol overgave de wereld ontdekken alsof gevaar niet bestaat. Als je opgroeit, ontdek je langzaam dat je onderdeel bent van een gezin en (als je wat groter wordt) ook van een samenleving. Je wordt, kortom, beetje bij beetje geboetseerd tot een passend ‘kleibeeldje’ in jouw familie en in de maatschappij. Standaardovertuiging Hierbij word je onvermijdelijk (ja lieve ouders, dat is onvermijdelijk) wel eens afgewezen, ontvang je wel eens kritiek of voelt de situatie wel eens onveilig – in allerlei gradaties. Door kleine ervaringen of door structurele ernstiger situaties ontwikkelt vrijwel iedereen een of meer van de volgende standaardovertuigingen die ten grondslag liggen aan de onzekerheid: Ik mag geen fouten maken Ik ben niet goed genoeg De wereld is niet veilig En elke confrontatie met zo’n overtuiging doet natuurlijk pijn! Dus wat doe je dan? Je probeert jezelf zo te boetseren dat je dit een volgende keer kunt voorkomen. Met andere woorden, je creëert een strategie om jezelf te beschermen tegen deze pijnlijke situaties. En dat kan bijvoorbeeld zijn dat je in de klas je mond maar houdt omdat de juf anders akelig boos wordt. Of dat je extra hard je best gaat doen om te zorgen dat je kritiek van je zus tenminste voor bent. Of je spreekt niet met vriendjes af om afwijzing te voorkomen. En zie je wel: dat werkt! Want die pijnlijke situaties heb je effectief vermeden. Je gaat het dus in andere situaties ook zo doen. Tijd voor een check! Maar het kost natuurlijk mega veel energie om altijd dat stapje extra te zetten! En je mist van alles als je situaties vermijdt. Misschien dat je vroeger geen vriendjes had om afwijzing te voorkomen, maar als volwassene merk je dat je je behalve onzeker ook nog eens eenzaam voelt. En: je mond houden om een boze juf te voorkomen was handig, maar je niet uitspreken tegen je collega’s wordt al snel nadelig. Dan gaat die strategie dus tegen je werken. En als je dat merkt is het moment aangebroken om die onzekerheid eens goed onder de loep te nemen. Wanneer heb je er het meeste last van? Kloppen je basale overtuigingen nog wel? En wat levert je strategie eigenlijk nog op? Een psycholoog speurt met je mee Door dit van jezelf te doorgronden, verdwijnt onzekerheid en kun je op weg naar zelfvertrouwen. Stapje voor stapje kun je negatieve overtuigingen loslaten om te vervangen door beter passende gedachten. Je voelt hem vast al aankomen: om dit alleen uit te vogelen is best lastig! Een psycholoog helpt daarbij. Die is getraind in het opspeuren van dit soort patronen en gaat samen met jou op zoek naar een strategie die beter past bij je huidige leven. En bovendien is de psycholoog waarschijnlijk ervaringsdeskundige, net als iedereen! Want over mijn eigen stemmetje: dat is er nog wel, maar een stuk zachter dan vroeger. Ik herken het eerder en ik kan er beter om lachen. Dat geeft lucht en levensenergie. Ik heb mijn kleipoppetje nog vaak opnieuw geboetseerd en kan het iedereen aanraden. Meer weten? Je kunt me bereiken via info@de-binnenkamer.nl

Lees meer
16 maart 2022

5 tips voor een relaxter leven

Nieuwsgierig naar ‘een relaxter leven’? Daar kan ik over meepraten. Als psycholoog weet ik van alles over gevoelens en de menselijke geest, maar ja. Zoals de loodgieter thuis zijn lekkende kraan niet repareert en de gebitten van de kinderen van de tandarts niet perfect zijn, zo leeft de psycholoog ook gewoon een menselijk bestaan en worstel ook ik dus geregeld met stress en spanningen. Ik heb echter vijf richtlijnen die me helpen. Tip 1 voor een relaxter leven: laat het idee van een relaxed leven los Het leven verloopt vaak niet soepel en gladjes. Zoals nota bene onze koning in zijn serieus mooie kersttoespraak zei (lees hem hier na): ‘Ook verdriet mag er zijn. Ook twijfels en gevoelens van eenzaamheid mogen er zijn. Ook mislukkingen en tegenslagen horen bij het leven’. Als je er vanuit gaat dat je deze hindernissen kunt verwachten, dan baal je minder als het eenmaal zover is. Dan blijf je dus vanzelf relaxter, want: het hoort er gewoon bij. Tip 2: bedenk dat geluk geen permanente situatie is (maar een momentopname) Niemand geeft zijn gemoedstoestand elk moment, altijd, een 8 of hoger. We hebben allemaal wel eens een suffe of moeilijke periode. Geluk ervaar je met piekjes: ineens valt je te binnen hoe fijn dit moment is. Je geniet van een zonnestraal, een succesje, een leuk gesprek. En je gaat weer door. Zelfs als álles perfect voor elkaar is, treedt toch gewenning op – tot je weer zo’n piekmomentje ervaart. Streef ‘geluk’ dus ook niet de hele dag na. Daar word je niet relaxter van. Oja, dat zei de koning trouwens ook: ‘Dat streven naar geluk is mooi, maar het mag geen obsessie worden.’ Tip 3: richt je aandacht op het heden Hoeveel bergwandelaars hebben onderweg de prachtigste uitzichten gemist omdat ze alleen maar gericht waren op het bereiken van de top? Zonde! Je leeft nú, dit moment is het enige dat er echt is. Niet het verleden en ook niet de toekomst. Je brein produceert de hele dag gedachten en die halen je vaak weg uit het heden. Soms is dat zinnig (als je bedenkt wat voor boodschappen je moet doen voor het eten vanavond bijvoorbeeld), maar heel vaak is het onzinnig en draagt het niet bij aan een relaxed leven. Het vergt wat oefening, maar je kunt dit onderscheid leren maken. Tip 4: maar doe dit soms ook; stel je voor wat je voelt als je 90 jaar bent Wat is er nodig om je op je 90e tevreden te voelen? Wat wil je gedaan hebben in je leven? Het antwoord op deze vragen geeft aan wat je prioriteiten zouden moeten zijn in het leven. Als je goed weet wat je belangrijk vindt (bijvoorbeeld echte verbondenheid met de mensen om je heen voelen) en wat niet (bijvoorbeeld 6000 vrienden hebben op social media), kun je weloverwogen keuzes maken. Weg met onnodige ruis; dat ontspant. Tip 5: wees mild voor jezelf Last but definitely not least: behandel jezelf net zo liefdevol als je je andere geliefden behandelt. Veroordeel jezelf niet, maar wees mild. Heb je een mindere dag? Voel met jezelf mee en maak het jezelf niet moeilijker door er als een strenge juf bovenop te gaan zitten. Mensen die dit goed kunnen zwelgen niet – zoals je misschien zou verwachten – in zelfmedelijden, maar zijn juist veerkrachtiger. En dus: relaxter. Meer lezen over zelfcompassie? Hier een oude blog. Wat zijn jouw tips voor een relaxter leven?

Lees verder
16 maart 2022

Het taboe op geen roze wolk

Met regelmaat zitten er in mijn werkkamer kersverse moeders tegenover mij. Vrouwen met een baby die helaas geen roze wolk ervaren. Vaak komen zij heel verdrietig en vol met schuldgevoel mijn werkkamer binnen. Ik wil deze mama’s zo graag de volgende boodschap meegeven: je bent niet alleen! Vervlogen hoop Na weken of misschien zelfs maanden van geworstel met zichzelf, de omgeving of hun kindje, is de hoop dat het allemaal vanzelf beter zal worden vervlogen. Wat is de aanleiding? Dat kan van alles zijn, zoals een zware zwangerschap, een heftige bevalling of een kraamperiode die niet ‘volgens het boekje’ verliep. Maar ook als alles wel ging zoals gehoopt, kan er een hoop geworstel zijn. Bijvoorbeeld als je zelf geen fijne jeugd had en het heel graag anders wilt doen, maar bang bent dat dat niet lukt. Of als er relatieproblemen boven komen drijven. Iedereen kan dit toch? Wat mij keer op keer opvalt is dat het een taboe is om hardop te zeggen dat je het ouderschap als zwaar ervaart. ‘Je hoort in deze fase moe, maar toch ook heel gelukkig te zijn?’ of ‘Die bevalling is achter de rug, dus waar doe ik nou nog steeds zo moeilijk over?’. Dat soort opmerkingen hoor ik geregeld. En met stip op 1 staat: ‘Al die andere moeders kunnen dit toch ook gewoon? Waarom lukt het mij dan niet?’ Het antwoord Het simpele antwoord is dat het niet waar is. Het is niet zo dat ‘al die andere moeders’ het gewoon kunnen. Iedereen twijfelt, tobt, is geregeld oververmoeid of vindt er soms niks aan. Natuurlijk de een meer dan de ander. Maar ik zeg altijd: júist die vrouwen die eruit zien alsof alles perfect onder controle is, hebben het zwaar. Maar durven erkennen dat het zwaar is, is reuze moeilijk. Want: taboe. Dus als je niet het geluk hebt van andere vrouwen om je heen die hier open over zijn, kun je zomaar gaan denken dat je de enige bent. We hebben openheid nodig Onze maatschappij is nou eenmaal behoorlijk individualistisch; we hangen onze vuile was niet buiten. En dat is in het geval van moeder worden, ouderschap en opvoeding, gewoon heel onhandig. Zoals wij ouders het voorbeeld zijn voor onze kinderen, zo hebben wij zelf ook voorbeelden nodig als we een nieuwe levensfase in gaan, als we moeder (of vader) worden. Wat ik maar wil zeggen is: wat zou het mooi zijn als er meer écht open gesproken wordt over de moeilijke dingen die we ervaren als we een kind krijgen. Zonder vooroordelen of schaamte. Eerder aan de bel trekken Dat gaat niet alles oplossen, natuurlijk. Maar misschien dat die lieve mama’s die ik tegenover me heb dan ietsje eerder aan de bel durven trekken. Voordat ze verscheurd worden door verdriet, angst of schuldgevoel. Of voordat ze wekenlang nachtmerries gehad hebben door die bevalling die zo anders liep dan gehoopt. Dan kunnen we sneller starten met een traject om het allemaal wat steviger te maken. Ik heb eerder eens een stukje geschreven over wat dat inhoudelijk kan betekenen. Dat kun je hier lezen. Iedereen doet maar wat Mocht je je herkennen in dit verhaal, dan zou ik het zo mooi vinden om dat te horen. Hieronder bijvoorbeeld. Want, zoals ze bij de Facebook-groep Club van Relaxte Moeders zo mooi zeggen: die andere moeders doen ook maar wat. Zo is het. En nu nog in de openheid daarmee!

LEES VERDER
16 maart 2022

Succesvol zijn als ouder; de lat ligt vaak (te) hoog

Als kind was ik als de dood voor Sinterklaas. Dus toen mijn zoontje zover was om de goedheiligman voor het eerst bewust in levende lijve te ontmoeten, heb ik mij het hoofd gebroken over hoe ik dit zo goed mogelijk kon begeleiden. Ik wilde hem behoeden voor de angst die ik zelf had (of heb, eigenlijk), maar ja, hoe doe je dat? Je raadt het al: toen het moment daar was, gaf mijn kleine man Sinterklaas vrolijk antwoord op alle vragen en een dikke high five als afsluiter. Niks aan de hand. Perfecte jeugd? Dit is wat veel ouders zullen herkennen: je wilt je kind behoeden voor de narigheid, worstelingen en onzekerheden die je zelf hebt of had. Natuurlijk is dat een prima instelling, je beschermt je kind waar je kan. En tegelijk is het een onmogelijk haalbaar doel. Je kind zal dingen gaan meemaken die moeilijk zijn en worstelt later ook met zaken uit zijn of haar jeugd. En dit is waarom dat behalve vervelend, ook belangrijk is. Let wel: ik heb het hier over dagelijkse tegenslagen, geen grote trauma’s. Beschermd opgroeien is geen garantie voor geluk Stel dat het mogelijk was om ‘onbeschadigd’ op te groeien. Zonder moeilijkheden, zonder krassen op je ziel. En dan ga je op een dag, laten we zeggen als je tussen de 18 en 22 jaar bent, op jezelf wonen. Hoe ga je dan om met de onvermijdelijke uitdagingen die je als volwassene op je pad krijgt? Uit onderzoek blijkt dat mensen die heel beschermd zijn opgevoed daar later juist last van kunnen hebben. Want hoe te dealen met onbegrip, tegenslag of negativiteit als je daar nooit echt mee te maken gehad hebt? Moeilijkheden in het leven vormen je persoonlijkheid en zijn onlosmakelijk verbonden met het leven. Geen stress Bovendien, als ik terugdenk aan dingen die mij als kind geraakt hebben, zijn het vaak kleine, onvoorspelbare situaties die een grote impact hadden. Een vriendinnetje dat zegt dat je een rare jurk aan hebt. Een grote jongen die de weg in de schoolgang verspert. Een leraar die impliceert dat je niet je best gedaan hebt terwijl dat wel zo was. Allemaal situaties die door mijn vader of moeder niet te voorkomen waren. Je kunt je kind nooit beschermen tegen dit soort dingen en je kunt niet alles regisseren: daar word je vooral gestrest van. Dus: go with the flow! (Overigens kun je natuurlijk wél een enorm verschil maken met de manier waarop je als ouder reageert als zich zoiets eenmaal heeft voorgedaan.) Jouw kind is niet jij Het voorbeeld van Sinterklaas was voor mij een wijze les: mijn kind is niet ik. Hij heeft zijn eigen karakter, zijn eigen omgeving en hij heeft niet dezelfde ouders als ik had. Dus hij heeft ook zijn eigen beleving van zaken. Gelukkig maar! Bovendien: er zijn eindeloos veel mogelijkheden om te leren omgaan met oude pijn, onzekerheden of wat voor erfenis je ook maar hebt meegekregen uit je jeugd. Als je dat zelf als volwassene doet, geef je niet alleen een fantastisch voorbeeld aan je kind. Je weet daardoor ook dat jouw kind dat later net zo kan doen, als zich onverhoopt geworstel voordoet.

LEES VERDER
10 december 2022

Wij kunnen zoveel beter..

Lieve Kim, wat ben je een ontzettende leuke, krachtige vrouw. Dat zag ik direct toen je de eerste keer zwanger bij mij op spreekuur kwam. Helemaal stralend dat je zwanger was. En dat is de hele zwangerschap zo gebleven. Nooit lichamelijk ongemak, alleen maar plezier van het zwanger zijn. En het mooiste wat ik nog aan je zag, was de volle overtuiging en het volledige vertrouwen in jezelf om toe te leven naar je bevalling, samen met je partner. Mijn taak als verloskundige om jou alle informatie te geven wat er bij een bevalling gaat gebeuren en je hierin zelfvertrouwen te geven leek totaal overbodig. LANGDURIG GEBROKEN VLIEZEN Op woensdagmiddag belde je me dat je vruchtwater verloor. Je mag dan als zwangere 24 uur wachten op spontane weeën. Na deze tijd word je, in verband met een ietwat verhoogde kans op infectie, overgedragen aan de gynaecoloog. De teleurstelling van niet meer samen de bevalling thuis ingaan, was aanwezig maar eyes on the price was je motto en zo bleef je sterk. Ik bezocht je op een zaterdagmiddag in het ziekenhuis waar je al twee dagen verbleef op een kamertje van 4 bij 3, met een te klein raam dat uitkeek op een betonnen muur. Ik zag dat je was veranderd. Trots en persoonlijke kracht hadden plaatsgemaakt voor frustratie, afhankelijkheid en onzekerheid. “Ik zit hier omdat ik een risicogeval ben geworden, maar niemand zegt me wat er nu gaat gebeuren; de baarmoedermond wil maar niet soepel worden, waardoor er geen inleiding kan plaatsvinden. Uit een vaginakweek blijkt dat ik geen drager ben van risicovolle bacteriën. Marjolein, wat doe ik hier?” Kim beviel uiteindelijk vier dagen later. Overgeleverd aan slangen, apparatuur en een ruggenprik. OVERGELEVERD AAN MEDISCH INGRIJPEN Ik bezoek Kim thuis met dochtertje. Kim en partner moeten direct huilen wanneer ze me weer zien: alle hectiek van afgelopen week komt direct op hen af. “Mijn lichaam heeft me zo in de steek gelaten”, zegt ze direct. “Niets is uit zichzelf gegaan. Ik ben volledig overgeleverd geweest aan medisch ingrijpen. Ruggenprik nodig gehad doordat ik al totaal uitgeput was van het wachten en het slechte slapen in een ziekenhuisbed. Ik heb 80 witte jassen voorbij zien komen. Ze doen allemaal echt wel hun best, maar zoveel mensen, zoveel meningen … zoveel dagen gewacht op het kindje en op het laatste moment ook nog reanimatiekar op de kamer, couveuse, kinderarts erbij, groen vruchtwater de spanning in de kamer omdat het wellicht niet goed gaat met mijn kindje. Maar we hebben zolang afgewacht … is dat hier nu een gevolg van?” ONZEKERHEID EN FRUSTRATIE Het zet me aan het denken dat Kim zegt dat ze voelt dat haar lichaam haar in de steek gelaten heeft. Is dat wel echt zo? Ik denk het niet. Ik denk dat wij als medische professionals in de geboortezorg haar niet hebben kunnen geven wat ze nodig heeft met het gegeven, wat te doen met een vrouw met ‘langdurig gebroken vliezen.’ Kim moest opgenomen worden in het ziekenhuis om de baarmoedermond met medicijnen soepel te maken om van daaruit weeën-opwekkers toe te dienen. Maar haar baarmoedermond reageerde absoluut niet op de medicijnen. Ze kreeg geen enkele kramp hierop en de weeën bleven uit. Van daaruit groeide haar onzekerheid en frustratie. ONTSPANNING EN EEN FIJNE OMGEVING STARTEN DE WEEËN Maar we weten allemaal als medisch professional dat het vrouwenlichaam pas weeën gaat maken wanneer ze zich op haar gemak voelt. Ontspannen. In een fijne omgeving. Liefst thuis. Precies niet de omstandigheden waar zij zich op dat moment bevond. Stress en adrenaline gierden door haar lijf. Laat adrenaline (het vluchthormoon) nou precies de tegenpool zijn van oxytocine (weeën-opwekkend hormoon). Wanneer Adrenaline dus skyhigh is in je lijf, houdt oxytocine zich gedeisd. Hadden we Kim nu echt 4 dagen lang moeten laten opnemen in het ziekenhuis? Hoe groot is de kans op een infectie wanneer haar vaginakweek negatief bleek? Zijn we in de geboortezorg niet veel meer bezig met handelen om het zekere voor het onzekere voor te laten gaan? Risicoloos bevallen proberen te bewerkstelligen? EEN MOOIE DOCHTER, MAAR HET KAN ZOVEEL BETER Kim tref ik aan als trotse moeder van een mooie dochter maar als het over haar bevalling gaat zie ik dat ze nog veel heeft om te verwerken. Voorlopig niet denken aan een tweede kind, snel huilen als ze aan haar bevalling denkt. Haar eerste mooie ervaring in haar leven met een bevalling is uitgelopen op een nachtmerrie. Ook voor haar partner. Zo zag ik haar levenslustig in mijn verloskundigenpraktijk binnenstappen en zo loop ik teleurgesteld bij haar thuis naar buiten, een week naar haar bevalling; moeder en dochter achterlatend met een teleurstelling erbij in haar eigen lijf. Tuurlijk … Moeder en dochter zijn gezond en technisch gezien is de bevalling goed verlopen. Maar dat is niet genoeg. Het kan beter. Wij kunnen beter als professionals … er is nog een lange weg te gaan … op naar de volgende bevalling Marjolein!

LEES VERDER
januari 2019

Zwemles met mama

Jahaaa, mama kijkt! Dochter van 6 kijkt verwachtingsvol en met een beetje achterdocht door het raam om te zien of ik wel naar haar zwemprestaties kijk tijdens zwemles. Ze springt van het startblok om vervolgens naar de overkant van het bad te zwemmen. Mooi, dat geeft me weer ruim 5 minuten om door te gaan met 1001 klusjes die op mijn to do lijst staan. Ik stal 2 ordners uit op de tafel, perforator en een pen. Want mijn boekhouding loopt weer hopeloos achter. Ik kijk om me heen en zie allemaal moeders aan de tafels plaatsnemen met hun gezicht kijkend door het raam naar de zwemprestaties van hun kinders. Ze houden hun oudste kinderen die verplicht mee moeten om te kijken in toom door een ipad uit te klappen en zakjes chips uit te delen zodat de moeders ongestoord hun belangrijke zaken aan elkaar kunnen vertellen. Ik zou er meteen 4 columns vol mee kunnen schrijven met de onderwerpen die over tafel gaan. Terwijl ik telefoontjes beantwoord van zwangeren die misselijk zijn, denken dat ze weeën hebben of hun laatste bloeduitslagen willen weten, schuif ik de bonnetjes op volgorde van datum in de map. Ik kijk door het raam … shit … vergeten te kijken. Dochter lijkt net weer voorbij te zijn gekomen. Dat krijg ik straks na de les te horen dat mama weer niet gekeken heeft. Wat doe ik verkeerd? Hoe doen die 40 moeders dat die hier naast me zitten? Waarom zien ze niet dat dit uurtje net een uur is om boodschappen te doen, administratie te doen of de kno-arts afspraak verzetten van volgende week voor jongste zoon omdat dat toch niet zo goed uitkomt? Wanneer vinken deze moeders hun to-do lijstjes dan af? Ik hoor geklop, dochter probeert maar eens op een andere manier mijn aandacht op te eisen. Ja dat werkt. Ik kijk en doe net of ik de hele voortgang heb gezien en steek mijn duim trots in de lucht. Mama, waarom stak je je duim op in de lucht toen je naar me keek? Nou, omdat je het toch zo goed deed toch, ik zag je zo goed zwemmen.’ Hoe kan dat nou, zegt ze, het lukte me juist deze keer helemaal niet om door het gat van 4 meter te zwemmen.’ Ik neem me voor om volgende week de administratie thuis te laten en chips met cola te bestellen.

LEES VERDER
20 april 2019

Mama is offline

Mama is komende week offline. “Wat is dat?”, vraagt jongste zoon van 5. Nou, dat mama even geen mama is, maar dat vind ik zielig om te zeggen. Mama gaat 4 dagen in haar eentje op vakantie. 2 dagen fietsen langs de Noordzeekust en 2 dagen naar een retraiteweekend in Castricum. Hij kijkt me beteuterd aan in de hoop dat ik mijn hele geplande reis zomaar ineens ga annuleren. Al 8 hectische jaren verder sinds ik moeder ben. Een drukke onregelmatige baan en drie kinderen van 8,6 en 5 jaar oud vergen nu eenmaal wat van je. Volgende maand word ik 40 en ik besluit dat het mijn tijd wordt. Fietsreis en een retraiteweekend is het idee geworden. Manlief vraagt waar ik de elektrische fiets ga huren voor mijn in zijn ogen te sportieve reis die mij staat te wachten. Met die opmerking ben ik er helemaal op uit om te laten zien dat ik meer kan dan jullie allemaal denken. Ik hoop dat het hard regent en flinke wind sta. Ik wil voelen dat ik leef. Na 140 km fietsen bereik ik een groot hek in Bakkum, nooit van dit dorpje in Noord-Holland gehoord. Beetje sceptisch en kletsnat van de regen stal ik mijn fiets in de voortuin van een grote woonboerderij en sjouw twee grote fietstassen naar binnen. Ik word meteen verzocht mijn schoenen uit te doen als ik binnen stap. Een dame met pantoffels en een, volgens mij zelfgebreid vest van zeker 20 jaar oud, heet me van harte welkom. Kan ik nog terug is mijn eerste gedachte? Nee, ze heeft me al gezien. Je bent hier toch veel te nuchter voor hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. En dan ga je zeker ook nog 3 dagen biologisch, ecologisch, gezuiverd, vegetarisch eten? Voor de zekerheid heb ik een bus Pringles en mijn chocolade vriend Tony meegevraagd die ik op mijn kamer als ‘achter de hand’ houdt. De eerste les wordt mediteren. Ik steek als enige van 15 dames mijn vinger omhoog op de vraag wie nog nooit eerder gemediteerd heeft. Nou, het is heel simpel zegt de meditatieleraar, want je hoeft aan niets te denken. ’ja, dat is het hele probleem juist zeg ik, dat kan ik dus niet.’ Misschien een van de redenen waarom deze mama eens rust wil!’ De dagen die volgen zijn inspirerend. Er volgt een stilte in mij die ik niet ken. Ik ga een boek lezen op bed wanneer ik wil, ik slaap wanneer ik wil, ik mediteer. En ik kom tot de kern van mezelf. Waarom is die niet te vinden in het dagelijks leven? Wordt dat dan zo verstoord door alles om me heen? Ik maak plannen, schrijf dromen, laat me masseren, we wandelen, we eten heerlijk (Tony niet nodig) en met een volle bak energie verlaat ik de boerderij met mijn racefiets en fiets mijn nieuwe 40’er jaren in: dit raad ik iedereen aan!

LEES VERDER