Via Mama | 0-9 weken

18 november 2021

Onzekerheid-weg ermee!

‘Dit kan ik vast niet zo goed als een ander’, ‘zitten ze wel op mij te wachten?’ of ‘als ik maar het maar niet verpruts’. Als jij in elkaar zit zoals de meeste mensen, dan herken je dit soort gedachten. Alsof een soort stemmetje in je hoofd begint te praten als je iets voor het eerst doet, bijvoorbeeld. Of wanneer je naar een feestje moet waar je niet veel anderen kent. Een stemmetje dat je lijkt te waarschuwen: ‘let nou maar op, het zou kunnen tegenvallen!’ Een oproep tot onzekerheid, dus. Stemmetje Ikzelf ken dit stemmetje in elk geval maar al te goed. Of het nou gaat over mijn werk als psycholoog, over mijn speeches als trouwambtenaar of over mijn opvoedkundig inzicht als moeder, ik hoor kritische woorden in mijn hoofd die allemaal neerkomen op: ‘denk maar niet dat iets zo maar goed genoeg is!’. Het gevolg van die onzekere gedachten is dat ik de neiging heb een tandje extra energie te geven, in de hoop dat de buitenwereld dan wel tevreden zal zijn. Je wordt geboetseerd Terwijl: geen mens wordt met onzekerheid geboren, maar met vertrouwen, als een ongeboetseerd stukje klei. Een baby wil zich graag vol overgave hechten, die denkt niet: laat maar, ik ben de moeite toch niet waard. En kijk maar eens naar kleine hummels die vol overgave de wereld ontdekken alsof gevaar niet bestaat. Als je opgroeit, ontdek je langzaam dat je onderdeel bent van een gezin en (als je wat groter wordt) ook van een samenleving. Je wordt, kortom, beetje bij beetje geboetseerd tot een passend ‘kleibeeldje’ in jouw familie en in de maatschappij. Standaardovertuiging Hierbij word je onvermijdelijk (ja lieve ouders, dat is onvermijdelijk) wel eens afgewezen, ontvang je wel eens kritiek of voelt de situatie wel eens onveilig – in allerlei gradaties. Door kleine ervaringen of door structurele ernstiger situaties ontwikkelt vrijwel iedereen een of meer van de volgende standaardovertuigingen die ten grondslag liggen aan de onzekerheid: Ik mag geen fouten maken Ik ben niet goed genoeg De wereld is niet veilig En elke confrontatie met zo’n overtuiging doet natuurlijk pijn! Dus wat doe je dan? Je probeert jezelf zo te boetseren dat je dit een volgende keer kunt voorkomen. Met andere woorden, je creëert een strategie om jezelf te beschermen tegen deze pijnlijke situaties. En dat kan bijvoorbeeld zijn dat je in de klas je mond maar houdt omdat de juf anders akelig boos wordt. Of dat je extra hard je best gaat doen om te zorgen dat je kritiek van je zus tenminste voor bent. Of je spreekt niet met vriendjes af om afwijzing te voorkomen. En zie je wel: dat werkt! Want die pijnlijke situaties heb je effectief vermeden. Je gaat het dus in andere situaties ook zo doen. Tijd voor een check! Maar het kost natuurlijk mega veel energie om altijd dat stapje extra te zetten! En je mist van alles als je situaties vermijdt. Misschien dat je vroeger geen vriendjes had om afwijzing te voorkomen, maar als volwassene merk je dat je je behalve onzeker ook nog eens eenzaam voelt. En: je mond houden om een boze juf te voorkomen was handig, maar je niet uitspreken tegen je collega’s wordt al snel nadelig. Dan gaat die strategie dus tegen je werken. En als je dat merkt is het moment aangebroken om die onzekerheid eens goed onder de loep te nemen. Wanneer heb je er het meeste last van? Kloppen je basale overtuigingen nog wel? En wat levert je strategie eigenlijk nog op? Een psycholoog speurt met je mee Door dit van jezelf te doorgronden, verdwijnt onzekerheid en kun je op weg naar zelfvertrouwen. Stapje voor stapje kun je negatieve overtuigingen loslaten om te vervangen door beter passende gedachten. Je voelt hem vast al aankomen: om dit alleen uit te vogelen is best lastig! Een psycholoog helpt daarbij. Die is getraind in het opspeuren van dit soort patronen en gaat samen met jou op zoek naar een strategie die beter past bij je huidige leven. En bovendien is de psycholoog waarschijnlijk ervaringsdeskundige, net als iedereen! Want over mijn eigen stemmetje: dat is er nog wel, maar een stuk zachter dan vroeger. Ik herken het eerder en ik kan er beter om lachen. Dat geeft lucht en levensenergie. Ik heb mijn kleipoppetje nog vaak opnieuw geboetseerd en kan het iedereen aanraden. Meer weten? Je kunt me bereiken via info@de-binnenkamer.nl

Lees meer

29 september 2022

Nachtbevallingen...het blijft magisch....

Nachtbevallingen... Het blijft iets magisch... Gebeld worden voor verloskundige hulp. Dezelfde gedachten flitsen door mijn hoofd als de telefoon gaat: o, niet nu: ik ben moe en wil slapen; kan ik niet beter een baan overdag gaan nemen? Ik zeg mijn warme dekbed gedag om mijn koude kleren aan te trekken. En dan gebeurd iedere keer weer hetzelfde...vanaf het eerste moment dat ik mijn zwangere zie is mijn zelfmedelijden volledig omgezet in actie; willen zorgen voor deze sterke vrouw. Ze kijkt samen met haar partner me hoopvol aan. We hebben haar wensen uitgebreid tijdens de zwangerschap besproken en zal de bevalling ook nu zo gaan verlopen? Niemand weet het. Ik begeleid haar door de weeen, geef advies, verzorg haar en werk samen met de kraamverzorgster om alles goed te laten verlopen. En dan wordt er thuis, diep in de nacht, een prachtig mensje geboren. Overal is er stilte, behalve het prachtige nieuwe leven die geen weet heeft van dag of nacht en flink huilt om vervolgens te willen drinken aan de borst. Ouders kijken me vol tevredenheid aan en zijn begonnen aan het meest intense moment van hun leven. De grootste opluchting en mijn eigen gedachten komen terug wanneer ik de voordeur dichttrek en mijn verlosspullen in de auto zet. Ik zie de donkere zwarte lucht met de sterren boven me. De straat is stil. Ik voel opluchting en een intense rijkdom. Dat de hele bevalling veilig en goed is verlopen, dat is mijn verantwoordelijkheid. En ik bedenk me: hoe koud ook de dagen gaan worden in de komende winter: ik ben gezegend met het mooiste beroep van de wereld. Ik ga lekker slapen....

LEES VERDER

10 december 2022

Wij kunnen zoveel beter..

Lieve Kim, wat ben je een ontzettende leuke, krachtige vrouw. Dat zag ik direct toen je de eerste keer zwanger bij mij op spreekuur kwam. Helemaal stralend dat je zwanger was. En dat is de hele zwangerschap zo gebleven. Nooit lichamelijk ongemak, alleen maar plezier van het zwanger zijn. En het mooiste wat ik nog aan je zag, was de volle overtuiging en het volledige vertrouwen in jezelf om toe te leven naar je bevalling, samen met je partner. Mijn taak als verloskundige om jou alle informatie te geven wat er bij een bevalling gaat gebeuren en je hierin zelfvertrouwen te geven leek totaal overbodig. LANGDURIG GEBROKEN VLIEZEN Op woensdagmiddag belde je me dat je vruchtwater verloor. Je mag dan als zwangere 24 uur wachten op spontane weeën. Na deze tijd word je, in verband met een ietwat verhoogde kans op infectie, overgedragen aan de gynaecoloog. De teleurstelling van niet meer samen de bevalling thuis ingaan, was aanwezig maar eyes on the price was je motto en zo bleef je sterk. Ik bezocht je op een zaterdagmiddag in het ziekenhuis waar je al twee dagen verbleef op een kamertje van 4 bij 3, met een te klein raam dat uitkeek op een betonnen muur. Ik zag dat je was veranderd. Trots en persoonlijke kracht hadden plaatsgemaakt voor frustratie, afhankelijkheid en onzekerheid. “Ik zit hier omdat ik een risicogeval ben geworden, maar niemand zegt me wat er nu gaat gebeuren; de baarmoedermond wil maar niet soepel worden, waardoor er geen inleiding kan plaatsvinden. Uit een vaginakweek blijkt dat ik geen drager ben van risicovolle bacteriën. Marjolein, wat doe ik hier?” Kim beviel uiteindelijk vier dagen later. Overgeleverd aan slangen, apparatuur en een ruggenprik. OVERGELEVERD AAN MEDISCH INGRIJPEN Ik bezoek Kim thuis met dochtertje. Kim en partner moeten direct huilen wanneer ze me weer zien: alle hectiek van afgelopen week komt direct op hen af. “Mijn lichaam heeft me zo in de steek gelaten”, zegt ze direct. “Niets is uit zichzelf gegaan. Ik ben volledig overgeleverd geweest aan medisch ingrijpen. Ruggenprik nodig gehad doordat ik al totaal uitgeput was van het wachten en het slechte slapen in een ziekenhuisbed. Ik heb 80 witte jassen voorbij zien komen. Ze doen allemaal echt wel hun best, maar zoveel mensen, zoveel meningen … zoveel dagen gewacht op het kindje en op het laatste moment ook nog reanimatiekar op de kamer, couveuse, kinderarts erbij, groen vruchtwater de spanning in de kamer omdat het wellicht niet goed gaat met mijn kindje. Maar we hebben zolang afgewacht … is dat hier nu een gevolg van?” ONZEKERHEID EN FRUSTRATIE Het zet me aan het denken dat Kim zegt dat ze voelt dat haar lichaam haar in de steek gelaten heeft. Is dat wel echt zo? Ik denk het niet. Ik denk dat wij als medische professionals in de geboortezorg haar niet hebben kunnen geven wat ze nodig heeft met het gegeven, wat te doen met een vrouw met ‘langdurig gebroken vliezen.’ Kim moest opgenomen worden in het ziekenhuis om de baarmoedermond met medicijnen soepel te maken om van daaruit weeën-opwekkers toe te dienen. Maar haar baarmoedermond reageerde absoluut niet op de medicijnen. Ze kreeg geen enkele kramp hierop en de weeën bleven uit. Van daaruit groeide haar onzekerheid en frustratie. ONTSPANNING EN EEN FIJNE OMGEVING STARTEN DE WEEËN Maar we weten allemaal als medisch professional dat het vrouwenlichaam pas weeën gaat maken wanneer ze zich op haar gemak voelt. Ontspannen. In een fijne omgeving. Liefst thuis. Precies niet de omstandigheden waar zij zich op dat moment bevond. Stress en adrenaline gierden door haar lijf. Laat adrenaline (het vluchthormoon) nou precies de tegenpool zijn van oxytocine (weeën-opwekkend hormoon). Wanneer Adrenaline dus skyhigh is in je lijf, houdt oxytocine zich gedeisd. Hadden we Kim nu echt 4 dagen lang moeten laten opnemen in het ziekenhuis? Hoe groot is de kans op een infectie wanneer haar vaginakweek negatief bleek? Zijn we in de geboortezorg niet veel meer bezig met handelen om het zekere voor het onzekere voor te laten gaan? Risicoloos bevallen proberen te bewerkstelligen? EEN MOOIE DOCHTER, MAAR HET KAN ZOVEEL BETER Kim tref ik aan als trotse moeder van een mooie dochter maar als het over haar bevalling gaat zie ik dat ze nog veel heeft om te verwerken. Voorlopig niet denken aan een tweede kind, snel huilen als ze aan haar bevalling denkt. Haar eerste mooie ervaring in haar leven met een bevalling is uitgelopen op een nachtmerrie. Ook voor haar partner. Zo zag ik haar levenslustig in mijn verloskundigenpraktijk binnenstappen en zo loop ik teleurgesteld bij haar thuis naar buiten, een week naar haar bevalling; moeder en dochter achterlatend met een teleurstelling erbij in haar eigen lijf. Tuurlijk … Moeder en dochter zijn gezond en technisch gezien is de bevalling goed verlopen. Maar dat is niet genoeg. Het kan beter. Wij kunnen beter als professionals … er is nog een lange weg te gaan … op naar de volgende bevalling Marjolein!

LEES VERDER

20 april 2019

Mama is offline

Mama is komende week offline. “Wat is dat?”, vraagt jongste zoon van 5. Nou, dat mama even geen mama is, maar dat vind ik zielig om te zeggen. Mama gaat 4 dagen in haar eentje op vakantie. 2 dagen fietsen langs de Noordzeekust en 2 dagen naar een retraiteweekend in Castricum. Hij kijkt me beteuterd aan in de hoop dat ik mijn hele geplande reis zomaar ineens ga annuleren. Al 8 hectische jaren verder sinds ik moeder ben. Een drukke onregelmatige baan en drie kinderen van 8,6 en 5 jaar oud vergen nu eenmaal wat van je. Volgende maand word ik 40 en ik besluit dat het mijn tijd wordt. Fietsreis en een retraiteweekend is het idee geworden. Manlief vraagt waar ik de elektrische fiets ga huren voor mijn in zijn ogen te sportieve reis die mij staat te wachten. Met die opmerking ben ik er helemaal op uit om te laten zien dat ik meer kan dan jullie allemaal denken. Ik hoop dat het hard regent en flinke wind sta. Ik wil voelen dat ik leef. Na 140 km fietsen bereik ik een groot hek in Bakkum, nooit van dit dorpje in Noord-Holland gehoord. Beetje sceptisch en kletsnat van de regen stal ik mijn fiets in de voortuin van een grote woonboerderij en sjouw twee grote fietstassen naar binnen. Ik word meteen verzocht mijn schoenen uit te doen als ik binnen stap. Een dame met pantoffels en een, volgens mij zelfgebreid vest van zeker 20 jaar oud, heet me van harte welkom. Kan ik nog terug is mijn eerste gedachte? Nee, ze heeft me al gezien. Je bent hier toch veel te nuchter voor hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. En dan ga je zeker ook nog 3 dagen biologisch, ecologisch, gezuiverd, vegetarisch eten? Voor de zekerheid heb ik een bus Pringles en mijn chocolade vriend Tony meegevraagd die ik op mijn kamer als ‘achter de hand’ houdt. De eerste les wordt mediteren. Ik steek als enige van 15 dames mijn vinger omhoog op de vraag wie nog nooit eerder gemediteerd heeft. Nou, het is heel simpel zegt de meditatieleraar, want je hoeft aan niets te denken. ’ja, dat is het hele probleem juist zeg ik, dat kan ik dus niet.’ Misschien een van de redenen waarom deze mama eens rust wil!’ De dagen die volgen zijn inspirerend. Er volgt een stilte in mij die ik niet ken. Ik ga een boek lezen op bed wanneer ik wil, ik slaap wanneer ik wil, ik mediteer. En ik kom tot de kern van mezelf. Waarom is die niet te vinden in het dagelijks leven? Wordt dat dan zo verstoord door alles om me heen? Ik maak plannen, schrijf dromen, laat me masseren, we wandelen, we eten heerlijk (Tony niet nodig) en met een volle bak energie verlaat ik de boerderij met mijn racefiets en fiets mijn nieuwe 40’er jaren in: dit raad ik iedereen aan!

LEES VERDER

16 maart 2022

5 tips voor een relaxter leven

Nieuwsgierig naar ‘een relaxter leven’? Daar kan ik over meepraten. Als psycholoog weet ik van alles over gevoelens en de menselijke geest, maar ja. Zoals de loodgieter thuis zijn lekkende kraan niet repareert en de gebitten van de kinderen van de tandarts niet perfect zijn, zo leeft de psycholoog ook gewoon een menselijk bestaan en worstel ook ik dus geregeld met stress en spanningen. Ik heb echter vijf richtlijnen die me helpen. Tip 1 voor een relaxter leven: laat het idee van een relaxed leven los Het leven verloopt vaak niet soepel en gladjes. Zoals nota bene onze koning in zijn serieus mooie kersttoespraak zei (lees hem hier na): ‘Ook verdriet mag er zijn. Ook twijfels en gevoelens van eenzaamheid mogen er zijn. Ook mislukkingen en tegenslagen horen bij het leven’. Als je er vanuit gaat dat je deze hindernissen kunt verwachten, dan baal je minder als het eenmaal zover is. Dan blijf je dus vanzelf relaxter, want: het hoort er gewoon bij. Tip 2: bedenk dat geluk geen permanente situatie is (maar een momentopname) Niemand geeft zijn gemoedstoestand elk moment, altijd, een 8 of hoger. We hebben allemaal wel eens een suffe of moeilijke periode. Geluk ervaar je met piekjes: ineens valt je te binnen hoe fijn dit moment is. Je geniet van een zonnestraal, een succesje, een leuk gesprek. En je gaat weer door. Zelfs als álles perfect voor elkaar is, treedt toch gewenning op – tot je weer zo’n piekmomentje ervaart. Streef ‘geluk’ dus ook niet de hele dag na. Daar word je niet relaxter van. Oja, dat zei de koning trouwens ook: ‘Dat streven naar geluk is mooi, maar het mag geen obsessie worden.’ Tip 3: richt je aandacht op het heden Hoeveel bergwandelaars hebben onderweg de prachtigste uitzichten gemist omdat ze alleen maar gericht waren op het bereiken van de top? Zonde! Je leeft nú, dit moment is het enige dat er echt is. Niet het verleden en ook niet de toekomst. Je brein produceert de hele dag gedachten en die halen je vaak weg uit het heden. Soms is dat zinnig (als je bedenkt wat voor boodschappen je moet doen voor het eten vanavond bijvoorbeeld), maar heel vaak is het onzinnig en draagt het niet bij aan een relaxed leven. Het vergt wat oefening, maar je kunt dit onderscheid leren maken. Tip 4: maar doe dit soms ook; stel je voor wat je voelt als je 90 jaar bent Wat is er nodig om je op je 90e tevreden te voelen? Wat wil je gedaan hebben in je leven? Het antwoord op deze vragen geeft aan wat je prioriteiten zouden moeten zijn in het leven. Als je goed weet wat je belangrijk vindt (bijvoorbeeld echte verbondenheid met de mensen om je heen voelen) en wat niet (bijvoorbeeld 6000 vrienden hebben op social media), kun je weloverwogen keuzes maken. Weg met onnodige ruis; dat ontspant. Tip 5: wees mild voor jezelf Last but definitely not least: behandel jezelf net zo liefdevol als je je andere geliefden behandelt. Veroordeel jezelf niet, maar wees mild. Heb je een mindere dag? Voel met jezelf mee en maak het jezelf niet moeilijker door er als een strenge juf bovenop te gaan zitten. Mensen die dit goed kunnen zwelgen niet – zoals je misschien zou verwachten – in zelfmedelijden, maar zijn juist veerkrachtiger. En dus: relaxter. Meer lezen over zelfcompassie? Hier een oude blog. Wat zijn jouw tips voor een relaxter leven?

Lees verder

0-9 weken

Je bent net zwanger...

Wat te doen

Kim Henst

Orthomoleculair reflexoloog

Suzanne Bekkers

Orthomoleculair diëtiste

Thérèse van den Oever

Vrouwencoach

Anique Zwinenberg

Holistisch therapeute

Anke van Vlerken

Verloskundige prenataal

Nicole Vermeulen

Bekkenfysiotherapeute

Lea Peeters

Bekkenfysiotherapeute

Elise van Alderen

Arts-Seksuoloog NVVS

Blogs

Onzekerheid-weg ermee!

Nachtbevallingen...het blijft magisch....

Wij kunnen zoveel beter..

Mama is offline

5 tips voor een relaxter leven